Utworzony w 1981 roku, chroni centralną i północno-wschodnią część Gorców. Puszcza karpacka jest największym naturalnym bogactwem tych gór. Najmniej zmienione przez człowieka są dolnoreglowe lasy mieszane, zwane buczyną karpacką. Najwyższe wzniesienia porasta bór świerkowy, zajmujący piętro regla górnego. Na rozległym obszarze drzewa dożywają sędziwego wieku i obumierają, ustępując miejsca młodemu pokoleniu.
Szczególną wartość dla krajobrazu i przyrody Gorców mają polany reglowe. Powstały w wyniku tradycyjnej gospodarki pasterskiej. Pozostałością dawnej kultury są drewniane szałasy reprezentujące regionalne budownictwo zagórzańskie i podhalańskie.
Rozległy kompleks leśny wraz z mozaiką polan tworzy szatę roślinną Gorców i środowisko życia dla licznych zwierząt. Z pierwotną puszczą związane są duże drapieżniki: wilk i ryś oraz ssaki kopytne. Różnorodność drzewostanów sprzyja gniazdowaniu wielu gatunków ptaków. Są wśród nich tak rzadkie jak puchacz i głuszec. Bogata roślinność lasów oraz kwiecistych łąk tworzy siedliska dla zwierząt bezkręgowych, zwłaszcza owadów. Dzięki zróżnicowanej szacie roślinnej i związanej z nią faunie, Gorce odznaczają się wielką biologiczną różnorodnością. Jej zachowanie należy do głównych zadań Gorczańskiego Parku Narodowego.
Do wędrówki po gorczańskich szlakach zachęcają rozległe widoki na sąsiednie grupy górskie, zwłaszcza Tatry.
(źródło: http://www.gorczanskipark.pl/ )
1. Czoło Turbacza
Bardzo typowy widok w Gorcach. Wędrując szlakami wśród potężnego starodrzewu często trafia się na takie wiatrołomy.
2. Droga na Kudłoń
3. Widok z Hali Długiej w kierunku Tatr
.
