668 odpowiedzi w tym temacie

[kaba]

Co za ujęcia

[1507]

fakt byłem blisko na tyle, że były przez momet w powietrzu nad wodą, i poobcinałem im głowy, najlepsze ujęci stracone, lepsze będą później

[wwx]

1507, ujęcia niesamowite! Jakoś do tej pory nie mogłem się za nie zabrać a teraz już maluchy wożą:

178.


179.


180.


Pozdrawiam,
/v.

[UDILEK]

wwx, pięknie z tymi maluszkami.

[L3mon]

wwx, Świetne, czyściutkie kadry - podoba się

[mkkaczy]

1507, wwx, Super pięknie.

[zimen]

wwx, rewelacja !

[adamotl]

1507, świetne akcje,
wwx, niema do czego się przyczepić zdjęcia są po prostu rewelacyjne.

[ciechus]

wwx, piękna seria
181.

182.

183.

[kaba]

181. Piękne.

[adamotl]

ciechus, dwugłowy potwór piękny jest na czym oko zawiesić.

[pol]

ciechus fajnie złapane

[szycho]

Adrian, jak zwykle świetna seria. Nieźle się młodzian wyciągnął na pierwszym zdjęciu

[obywatel]

Teraz priorytetem stała się praca, a dokładniej budowa. Perkozy to uwielbiają. U naszej wspaniałej pary cel budowy był jeden. Trzeba było zrobić podest, niewielki, pływający cypel, na którym można by się nieco poprzytulać. Nie można jednak począć nowego życia byle jak, wszystko musi być idealnie zaplanowane.
Seks - platforma musi być solidna, komfortowa, niezatapialna, jednym słowem bardzo porządna. Dużo materiału trzeba nawieźć, żeby wszystko wyglądało jak należy. Minęło kilka dni, za każdym razem gdy się spotykaliśmy, zadziwiał mnie kształt roślinnej konstrukcji.
Raz po raz przybierała większe rozmiary, ona wręcz rosła w oczach. Po tygodniu solidne mury złożone z rdestów i trzciny, piętrzyły się ponad spokojne lustro wody. Tak, to było idealne łoże, godne tej wspaniałej damy. Widziałem, że oboje są zadowoleni, bo w przerwach od pracy kochały się te perkozy i sprawdzały platformę z wielką zawziętością. Pracowali bez wytchnienia. Pływali wokół swojego zielonego zamczyska, nurkując i znosząc budulec.
Po jakimś czasie, on zaczął znikać. Najpierw raz, potem drugi. Kilka dni później robił to już regularnie. Zacząłem się martwić. Wzbudził też moją ciekawość i co raz częściej zerkałem w stronę odpływającego w gęstwinę samca. Wpierw sądziłem, że to moja wina. Nadzwyczajne środku ostrożności zawiodły i moja obecność zaczęła im przeszkadzać. Zmartwiło mnie to okrutnie.
Później dostrzegłem z daleka, że znika nawet gdy mnie nie ma. Wtedy pomyślałem, że oddala się by polować. Nie widziałem go jednak ani razu walczącego z rybką. Co raz bardziej zastanawiała mnie ta dziwna historia. Nareszcie pewnego dnia wszystko się wyjaśniło. Nasz bohater wpłynął w zarośla i zanurkował, została po nim tylko falująca woda. Nagle jest! Wyciągnął wielką kiść podwodnego zielska i zaniósł ją na połamaną wiązkę pałki. Spojrzał wokół i poszedł w nura. Znów go nie było. Po chwili jest, dziób wypełniały wąsate pędy podwodnego lasu. Popłynął w to samo miejsce i znów zostawił dzierżony pęk.
Myślałem nad tym czas jakiś i pewną wskazówkę dostarczyła mnie tragedia, jaka wydarzyła się nieopodal. Otóż na pobliskim dębie, namoknięte gniazdo bocianów wraz z malcami runęło na ziemie. Namoczone rośliny są ciężkie i w pewnym etapie budowy będą podtapiać zamiast wypierać wodne łóżko. Nasze perkozy prawdopodobnie suszyły budulec. Więcej w nim mądrości i zaradności niż mógłbym sądzić. Pan Perkoz był w istocie wyjątkowy, tego byłem pewien.

184.

[gruber16]

obywatel, ...bajka

[UDILEK]

Bajka to się dopiero zaczyna. Czkam jak zwykle na zdjęcia z maluchami, co w wykonaniu Łukasza będzie nie bajką ale baśnią.

[obywatel]

Początku nie widziałem, mogę jednak przypuszczać jak to wszystko się zaczęło. Zapewne ich początek nie różnił się wiele od innych na naszych wodach. Wraz z wiosną, przybyły do naszego kraju te nieco dziwne ptaki, których w powietrzu próżno szukać, a jednak latają.

Dziwnie smukłe sylwetki przecinające niebo, suną w błyskawicznym pędzie i gdzieś lądują, ale gdzie? W swoim żywiole, siadają na wodzie. Wśród nich był też i on. Dumny był z niego perkoz. Wrócił do kraju, gdzie przyszedł na świat, by samemu tym razem dać początek życiu.

Nie znali się wcześniej, los rzucił ich na ten sam, zapomniany staw. Mimo że nie za wielki, stał się schronieniem również dla innych perkozów. Była ona jedna i ich kilku. Trzeba było pokonać konkurentów. Zaczęła się walka i długa droga do serca tej jedynej.

Tak minął mu czas do naszego pierwszego spotkania, a kiedy się spotkaliśmy? Było to pewnego majowego popołudnia. Spotkanie niespodziewane, piękny wschód słońca. Jeden z tych, które na długo zapadają w pamięci. Zimna noc i ciepły poranek, parująca woda i zroszone pobliskie łąki. Wyglądał dostojnie, pięknie ubarwiony, intensywnie, dorodny perkoz. Pływał z uniesioną głową wypatrując wokół konkurentów do serca tej jedynej. Słyszałem jego głos, równie dostojny jak on sam, jak na perkoza rzecz jasna. Bo komuś przypadkowemu, mógłby przypominać charczenie rannego zwierza. Musiało się coś wydarzyć, bo całe ptactwo już nie tylko skojarzone w pary, ale dawno już siedzi na gniazdach, a tu? Tutaj zupełnie inaczej, jakby dopiero się wiosna zaczynała.
Powoli i delikatnie zbliżałem się do niego, wiedziałem że to jego część stawu, a on sam stanie się jego nierozłączną częścią przez następne tygodnie. Nie wolno go niepokoić. Ruchy były zatem mozolne, centymetr po centymetrze, powoli w stronę jego wodnej stanicy.

Do nawoływania perkoza dołączyło majaczenie komarów, obudził je ciepły poranek. Czuć było zapach wykoszonej grobli, wodnej roślinności i mokrych trzcinowisk, wspaniała nuta.

Byłem co raz bliżej i nagle spojrzeliśmy sobie w oczy. Tak przynajmniej mi się wydawało i wiedziałem już wtedy, że połączy nas tego lata wspólna historia.

185.

[michalv]

Łukasz, litości... tylko jedno zdjęcie?

[peteref]

nagle spojrzeliśmy sobie w oczy.

To jest TEN moment. Na resztę spokojnie poczekajmy.

[DoK]

to się nazywa świetnie operować sprzętem i równie dobrze słowem... Łukasz jestem tu nowy, ale po przeczytaniu tego tekstu i obejrzeniu Twoich zdjęć mam motywację do ciężkiej pracy... pozdr