668 odpowiedzi w tym temacie

[UDILEK]

No to sie zaczyna..

[Qelka]

zazdraszczam tego gatunku

[pol]

obywatel

[Grzegorz_Wl]

Obywatel, nie wiem czym lepiej władasz kamerą czy piórem

[obywatel]

Wielkie dzięki za komentarze. Czas na ciąg dalszy...

Któregoś dnia gdy się spotkaliśmy, wydarzyło się coś jeszcze. Nagle z zarośli wypłynęła ona. Zobaczyłem ich wtedy razem po raz pierwszy. Takich zakochanych. Po krótkiej już chwili wiedziałem, że to wyjątkowa para, że są dla siebie stworzeni. Miłość wręcz wypełniła powietrze. Patrząc na nich, nie można było mieć wątpliwości.

Nagle pojawił się i on, a ona wyprostowała szyję i potakując popędziła w jego stronę. Wtedy się zaczęło, nie miałem okazji wcześniej z bliska podziwiać tego widowiska. Oba ptaki postawiły nagle swe okazałe kryzy, wypuściły moc miłosnych okrzyków. Spojrzeli sobie w oczy i podrygując potwierdzali wspólną miłość. Co jakiś czas jeden z partnerów podrzucał okazale głową.

Spotkali się, stworzeni dla siebie. On pyszny i dumny, pełny elegancji. Ona – opiekuńcza, pracowita, kocha go nad życie, widać to wyraźnie, gotowa poświęcić się do reszty dla ich przyszłego potomstwa. Cieszyłem się, że mu się udało.

Pokonał konkurentów w drodze do jej serca. Przyszedł czas na amory i okazywanie sobie względów. Zaczął się najciekawszy moment życia tych ptaków, gdy połączone wspólnym celem, oddają się bez reszty, nikomu innemu jak właśnie sobie. Zadziwiające jest jak potężna jest siła natury, która nimi zawładnęła.

Obserwowałem to wszystko z zapartym tchem. Ta miłosna para zdawała się być całkowicie zaabsorbowana swoim istnieniem, tylko swoim. Jedna para perkozów, gdzieś tam na zapomnianym stawie, ale wyjątkowa para, jedyna w swoim rodzaju.

186.

[UDILEK]

Jak romantycznie się zrobiło . Czekam niecierpliwie na c.d.

[Qelka]

piękne ptaki i ich historia

[obywatel]

Z daleka wydawać by się mogło, że nic tam nie ma. Kiedy jednak się zbliżymy, widać już wyraźnie linię roślinnej platformy. Z każdym dniem staje się masywniejsza i nieco bardziej widoczna.

Nasza dama co raz częściej wdrapuje się na nowy dom, poprawiając i dobudowując z tej pozycji kolejne fazy ścian. Mogę teraz podziwiać budowę samego ptaka. Budowę dziwną, bo niezwykle pękatą, zadziwiającą, może nawet groteskową. Widać jednak, że kształt idealnie dostosowany jest do środowiska w jakim się rodzą, żyją, polują i poczynają nowe życie.

To już kolejne tygodnie spędzone razem, jesteśmy niemal rodziną.

187.

[Max13]

obywatel - wszystko jak trzeba, tonacja, zamglenie , głebia ostrości. Spot on!

[fotosnajper]

obywatel, za rewelacyjne zdjęcia i niesamowitą historie

[trebor]

Łukasz,bardzo dobre foty i super opisy.

[michalv]

obywatel, jak to się mowi: Full Szacun

[UDILEK]

obywatel, ależ Ci zazdroszczę możliwości obserwowania życia rodzinnego perkozów.

[obywatel]

Dziękuję i zapraszam na dalszy ciąg.

Niestety nie ma lekko, nawet on. Pan perkoz. Wydawać by się mogło, że w ich świecie nie ma problemów, które dotykają nas. To nieprawda. Przytargał nowy materiał, znosił budulec w zasadzie od niemal dwóch godzin. Pracuś z niego. Z niej jednak wymagająca dama. Musiało dojść do marudzenia, może jednak zacznę od początku.

Dzień powoli budził się do życia, komary jeszcze postanowiły zaczekać i tylko co jakiś czas widziałem pojedynczego śmiałka. Przyjemnie zatem siedziało się w wodzie obok perkozowej pary. Bąki nie dawały o sobie zapomnieć, gdzieś za plecami wrzeszczał trzciniak, a co jakiś czas przelatywały kacze eskadry lądując to tu, to tam. Do tego żaby, prawdziwy koncertowy zgiełk. Jednym słowem, typowy, wiosenny dzień na stawach, a może to już lato?

Po dłuższej chwili, w której to ominąłem dwie pary rdzawoszyich i jedną parę głowienek, dotarłem na miejsce. Zastygłem w bezruchu, naszej pary nie było, trochę mnie to zaskoczyło, postanowiłem jednak zaczekać.

Nagle są, pędzą oboje z pobliskiej gęstwiny. Oboje targają pełne dzioby wodnych pnączy. Budowa trwa nadal. Ja w swoim pływającym ukryciu, zrastam się z otoczeniem. Teraz przez następne godziny będę tu tkwił i czekał, podziwiał chwile z ich życia.

Już dłuższy moment zajęło im znoszenie budulca. Nagle Ona, weszła na platformę i ku naszemu (mojemu i jego) zdziwieniu zadeklarowała nieład. Patrząc z góry na całość poczęła rzucać rozkazy. No i zaczęło się. To w jedną, to w drugą stronę. Przekładał i poprawiał, może tak, a może inaczej. Ona obok, czuwa, patrzy, czy czasem ten segment nie będzie wyglądał źle. On znowu przekłada, próbuje inaczej, rzuca nagle zdenerwowany, ona krzyczy, on znów próbuje. Patrzyłem zdumiony, wiele mamy ze sobą wspólnego, więcej niż wydawać by się mogło. Wspólne troski Panów i Pań, taki jest właśnie perkozowy dzień.

188.

[Qelka]

hie hie nie ma lekko , Panowie trochę wysiłku

[fotosnajper]

obywatel, Ach te kobiety..... Dobrze że możemy uciec z aparatem do lasu

[obywatel]

Karolina, nie ma lekko, nawet pozornie wolny jak ptak, właśnie ptak.

Racja fotosnajper, możemy iść z aparatem. Ciekawe jest to, że on też znikał łapiąc czas dla siebie. Zbyt długa nieobecność była jednak niedopuszczalna. Samica cmokała i furkała rozglądając się niecierpliwie. Trwało to jakiś czas, aż nagle pokazywała się męska zguba.

[Qelka]

czekam na utrwalona pierwszą awanturę

Łukaszu masz problem z pijawkami ?

[obywatel]

Karolina, pijawki bywają ale bardzo nie przeszkadzają, przynajmniej w tym roku.



Nareszcie stało się. W tym odcinku o kwintesencji powstawania życia.

Przygotowania, budowa, zaloty, nawet cała podróż, wszystko odbywa się by wypełnić jeden, właściwy cel. Tylko jedno się liczy i to pozostanie na tapecie naszego harmonogramu. Oni zajmują się sobą, ja zajmuję się nimi.

Miłość, namiętność, czułość.

Zaczyna się zawsze tym samym. Ona wchodzi na platformę, rozgląda się, poprawia nieład. Porządkuje wszelkie niedogodne występki roślinne. Potem kładzie się i wyciąga niczym kłoda. On jest w pobliżu, wie do czego ma dojść. Słychać piękne, zachrypłe cmokanie. Coś się wydarzy, już czekam, już palce spoczywają na spuście. Wspaniale okazują sobie czułość, muskają się, on wręcz głaszcze ją po piórach, ona puszy się, wiedząc, że to ważne.

Położyła się, samiec wciąż tkwi za nią, kręci się, postawił kryzę, skrzeczy, cała okolica chyba zmarła w bezruchu, w oczekiwaniu na ten ważny moment.

Nagle skok, w mgnieniu oka, ułamek sekundy. Krople wody poderwane do góry i frunie w jej stronę. To właśnie jest tajemnica życia, jego trwania. Oba ptaki łączą się w miłosnym uścisku, ich misja powrotu do miejsca narodzin. Misja przedłużenia życia się rozpoczęła.

Pozdrowienia dla Marcina i jego kompani

189.

[pol]

wszystko zagrało